Er is een geschiedenis van blanke supremacisten die de woorden van regeringsleiders als aanmoediging interpreteren
Ze gedijen vandaag de dag op protesten tegen thuisblijvers, vooral protesten met wapens.
Blanke racist en militie organisaties zijn uitbuiten de chaotische reactie van de regering op het coronavirus voor wervingsinspanningen.
Wat zijn bedoeling ook is, deze groepen interpreteren de tweets van president Donald Trump als: BEVRIJD staten en het bellen van gewapende demonstranten zeer goede mensen als steun voor hun zaak.
Recent onderzoek van het Tech Transparency Project naar social media-accounts van blanke supremacisten , een non-profitorganisatie die onderzoek doet naar de invloed van de belangrijkste technologieplatforms op politiek, beleid en het leven van mensen, ontdekte dat sommige leden van privé ... Facebook-groepen reageerden op de retoriek van de president (over lockdown-protesten) met feestelijke memes.
Mening
De reactie van de blanke supremacisten weerspiegelt de geschiedenis van de Verenigde Staten van lokale, provinciale en nationale politieke leiders die blanke supremacistische groepen aanmoedigen om democratische regeringen uit te dagen of omver te werpen.
Tijdens de wederopbouw, de periode na de burgeroorlog van de vorming van interraciale regeringen en de re-integratie van voormalige geconfedereerde staten in de Unie, moedigden blanke stads- en staatsleiders in het zuiden stilzwijgend geweld aan tegen zwarte kiezers door staatsmilities en groepen zoals de Ku Klux Klan . Ze deden het op een manier waardoor die leiders er onschuldig uitzagen voor alle misdaden.
Die groepen gebruikten die chaos om een einde te maken aan de federale macht in hun staten en om de door blanken gedomineerde regeringen van zuidelijke staten te herstellen.
Vandaag, blanke supremacisten hopen dat de politieke chaos waar ze aan bijdragen zal leiden tot rassenoorlog en de oprichting van hun eigen blanke natie .
wederopbouw geweld
Momenten van veranderende sociale en politieke macht in de geschiedenis van de VS hebben geleid tot botsingen - vaak gewapend – tussen blanke supremacisten en interraciale allianties over stemrecht.
Die geschiedenis omvat de periode na de burgeroorlog, toen blanke supremacistische organisaties de naoorlogse heerschappij over de zuidelijke staten van radicale republikeinen en de federale regering als onwettig beschouwden. Ze wilden terugkeren naar de vooroorlogse status-quo van slavernij onder een andere naam en blanke supremacistische heerschappij.
Als historicus van protesten en wederopbouw , bestudeer ik hoe die paramilitaire groepen of zelfverklaarde regelgevers consequent angst en terreur verspreiden onder zwarte en blanke Republikeinse kiezers met de steun van de anti-zwarte Democratische Partij in zuidelijke staten.
Ze richtten zich op verkiezingen en beloofden: de verkiezingen vreedzaam uitvoeren als het kan, met geweld als het moet .
Toch veel moedige zwart-witte kiezers terugvochten door politieke organisaties te vormen, te durven stemmen en het samenstellen van hun eigen gewapende bewakers om zichzelf te beschermen.
‘Heren van eigendom en aanzien’
Toen, net als vandaag, ontvingen blanke supremacisten bemoedigende signalen van machtige leiders.
In de 19de eeuw, heren van eigendom en status vaak geleid of indirect ondersteund anti-afschaffing bendes, slavenpatrouilles, lynch-menigten of Klan-aanvallen.
Federale onderzoekers in Kentucky in 1867 ontdekten dat: veel mannen van rijkdom en positie reed met de gewapende groepen. Een getuige in het federale onderzoek getuigde dat veel van de meest respectabele mannen in de provincie tot de 'Lynch'-partij behoren. Toekomstige gouverneur van South Carolina en de Amerikaanse senator Pitchfork Ben Tillman reflecteerden op zijn deelname aan de Bloedbad in Hamburg van 1876, met het argument dat de leidende mannen van het gebied wilde zwarte kiezers een lesje leren door de blanken hun superioriteit te laten demonstreren door zoveel mogelijk te doden als gerechtvaardigd was. Bij de aanval in Hamburg op de zwarte militie in South Carolina zijn zeker zes zwarte mannen omgekomen Rode hemden , een witte geweerclub.
Blanke supremacisten wisten dat ze geen consequenties zouden hebben voor hun geweld.
Een agent van de federale Freedmen's Bureau – opgericht door het Congres in 1865 om voormalige slaven en arme blanken in het Zuiden te helpen – verklaarde dat de desperado's kregen aanmoediging en werden afgeschermd van de handen van justitie door burgers met beroemde connecties.
President Ulysses S. Grant veroordeeld het bloedbad in Hamburg, met het argument dat sommigen het recht claimden om negers en Republikeinen te doden zonder angst voor straf en zonder verlies van kaste of reputatie.
Geconfronteerd met de druk van de gemeenschap, en zonder de aanwezigheid van het Amerikaanse leger om wetten af te dwingen, weigerden lokale sheriffs en rechters of waren ze niet in staat om federale wetten af te dwingen.
Getuigen waren vaak bang om lokale leiders uit te dagen uit angst voor een aanval. De terreurbewind was zo compleet dat mannen geen aangifte durfden te doen en niet als getuigen durfden te verschijnen.
Toen de Amerikaanse rechtbank in Kentucky in 1871 twee mannen aanklaagde wegens lynchen, konden de openbare aanklagers geen getuigen vinden die tegen de beschuldigde wilden getuigen. De Frankfort Gemenebest krant schreef, zou hij binnen 24 uur door een [menigte] worden opgehangen, en het dominante sentiment ... zou zeggen 'hem goed gediend'.
staatsmilities
Toen zuidelijke staten de federale militaire bezetting afwierpen en hun eigen door blanken gedomineerde regeringen kozen, hoefden ze niet langer alleen te vertrouwen op blanke terreurorganisaties om hun agenda af te dwingen.
In plaats daarvan hebben deze zelf beschreven verlossers vormden door de staat gefinancierde milities die soortgelijke functies van intimidatie en onderdrukking van kiezers vervulden met de steun van prominente burgers.
Bij politieke bijeenkomsten en verkiezingen in het hele Zuiden paradeerden officiële Democratische milities door steden en gecontroleerde stembureaus om zwarte en blanke Republikeinse kiezers te bedreigen, te verkondigen dat dit is ons land en we zijn van plan het te beschermen of te sterven .
In 1870 de Louisville Commercieel De krant betoogde: We hebben dus een militie voor de staat Kentucky, samengesteld uit leden van één politieke partij, en uitsluitend ontworpen om te opereren tegen leden van een andere politieke partij. Deze milities zijn bewapend met staatsgeweren, zijn uitgerust vanuit het staatsarsenaal en zijn voor een man de vijanden van de nationale regering.
Door Republikeinse kiezers weg te jagen en de verkiezingsoverwinning te claimen, kregen deze Democratische leiders de macht door middel van door de staat gesteund militiegeweld.
Witte milities en paramilitaire groeperingen namen ook wapens in beslag van zwarte burgers die probeerden zichzelf te beschermen. We dachten niet dat ze het recht hadden om wapens te hebben .
Witte terreurgroepen en hun bondgenoten bij wetshandhaving stonden vooral vijandig tegenover politiek actieve zwarte veteranen van de Unie die met hun militaire wapens naar huis terugkeerden. Lokale sheriffs namen wapens in beslag en gewapende bendes vielen huizen binnen om hun wapens te vernietigen.
Guerrilla race oorlog
Tijdens de wederopbouw vonden paramilitaire groepen en officiële democratische milities steun van sheriffs tot staatsgouverneurs die geweld aanmoedigden en hun eigen onschuld handhaafden.
Tegenwoordig lijken blanke supremacisten de opmerkingen van politici te interpreteren als ondersteuning voor hun zaak van a nieuwe burgeroorlog om een door blanken gedomineerde regering te creëren.
deze groepen gedijen op recente protesten tegen thuisblijvers , vooral degenen met demonstranten met geweren , het creëren van een intimiderend schouwspel voor degenen die de lokale en staatsoverheid ondersteunen.
Voorbij hondenfluitje politiek, net als in het verleden, kunnen deze uitspraken – en de acties die daardoor worden aangemoedigd – leiden tot echte geweld en haatmisdrijven tegen iedereen die het concept van een blanke natie van supremacisten bedreigt.
Shannon M. Smith is universitair hoofddocent geschiedenis aan het College of Saint Benedict & Saint John's University.
Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op Het gesprek .
Brieven sturen naar: letters@suntimes.com .
Хуваах: