‘DJEMBEE! The Show' is misschien geen puur theater, maar het is puur plezier
Hoewel de lobbybar in het Apollo Theater voor de show open is, kun je waarschijnlijk beter geen drankje meenemen naar je stoel voor DJEMBE! De show. Je handen zullen het zo druk hebben met het beuken van de trommel die je tussen je knieën houdt, dat het moeilijk voor te stellen is wat je zou doen met je kopje chardonnay.
DJEMBE! ontleent zijn naam aan het bekervormige percussie-instrument met oorsprong in West-Afrika. Maar de show is het geesteskind van Doug Manuel, een blanke Engelsman die nu in Senegal woont en zichzelf op zijn website beschrijft als een sociaal ondernemer en een inspirerende spreker.
‘DJEMBEE! De show'
★★★
Wanneer: tot en met 9 juni
Waar: Apollo Theater, 2540 N. Lincoln
Tickets: $39 – $69
Informatie: djembetheshow.com
Looptijd: 1 uur 20 minuten, zonder pauze
De show van Manuel, die hij ontwikkelde met regisseur en co-auteur West Hyler (een alumnus van Cirque du Soleil en de artistiek leider van het New York Musical Festival), is minder een echt theaterstuk dan een presentatie, zoals je zou kunnen tegenkomen op een themapark of op een cruiseschip. Het heeft die lichte geur van een TED Talk die je misschien oppikt uit het cv van de maker.
Manuel presenteerde zelfs een vroege versie van het stuk een paar jaar geleden op een TEDx-conferentie in Hollywood, en het persmateriaal van de show adverteert trots dat versies van 'DJEMBE!' al zijn gebruikt door bedrijven als Google, McDonald's, IBM, Nestle en Procter & Gamble om het belang van samenwerking en gemeenschap te illustreren.
Dus wat er nu op het podium van Apollo staat, is misschien geen theater in de strikte zin van het woord. Op zijn minst hoor je toneelschrijvers niet vaak opscheppen over het feit dat hun werken worden gebruikt door gigantische bedrijven. William Shakespeare was misschien een gewiekste acteur-manager, maar ik kan me moeilijk voorstellen dat hij All's Well That Ends Well verkoopt als een webinar voor conflictoplossing.
Maar als je je cynisme opzij kunt zetten - en ik doe er zelf ook alles aan - DJEMBE! doet een aantal dingen heel goed hier in wat wordt aangekondigd als de Amerikaanse première van de show (na een Europese tournee en die TEDx Talk terzijde gelaten).
Ten eerste huurde het Rashada Dawan in. De krachtpatser, die afgelopen herfst voor het laatst de gloeiend hete productie van Firebrand Theatre van Caroline of Change leidde, voert het podium met haar verbluffende stem en elektrische aanwezigheid, zelfs als het materiaal dat ze krijgt een beetje onder haar lijkt.
Wat Dawan hier leidt, kan aanvoelen als een Wikipedia-artikel. Het uitgangspunt van Manuel is dat de muziek die we vandaag kennen - alles van gospel tot blues tot samba tot trap - zijn oorsprong vindt in West-Afrikaanse ritmes, en specifiek in de djembé.
Het belangrijkste verkoopargument van de show — de slogan van elke advertentie voor DJEMBE! — is de publieksparticipatie: op elke stoel staat een trom! En inderdaad, die is er, en we worden aangemoedigd om ze te gebruiken - op de juiste punten en alleen volgens de instructies. DJEMBE! is op zoek naar een zeer enthousiaste maar ook zeer gedisciplineerde vorm van engagement. We hebben je een trommel gegeven, ja, maar raak hem alsjeblieft niet aan totdat we je dat zeggen.
Enigszins verrassend, gezien die marketing, wordt het publiek vaker gevraagd om de drums in onze schoot te vergeten dan om ze te verslaan. Dawan en haar co-hosts - Fode Lavia Camara, een djembe-meester uit Guinee, en Ben Hope, een acteur-muzikant uit New York - nemen ons mee op een muzikale reis van 90 minuten, maar slechts in twee of drie sequenties wordt ons gevraagd om de instrumenten tussen onze knieën opnemen.
Die sequenties zijn vaak medleys, waarin Dawan, Camara en Hope het publiek aanmoedigen om een heel eenvoudig ritme op onze drums aan te houden terwijl de rest van de onstage band (onder leiding van dirigent Patrick Donley) genres verschuift van, laten we zeggen, ragtime naar swing te funken.
Komen de beats die we in huis tappen echt overeen met de popsongs die Manuel aan het einde van de 80 minuten durende show aanhaalt? Delen 99 Luftballoons eigenlijk zoveel DNA met Mas Que Nada?
Moeilijk te zeggen. Maar ik kan het beeld van de peuter niet van me afschudden, zittend tussen zijn ouders in het volgende gedeelte van mij, dansend in zijn stoel en op zijn trommel slaand alsof er geen morgen was.
Kris Vire is een lokale freelance schrijver.
Хуваах: