Wat is dat voor liedje, Shut Up and Dance?
Mijn favoriete deel van Gasper Noe's lugubere, soms fascinerende maar gruwelijke, bizarre en groteske Climax is een uitgebreide reeks waarin iedereen zijn mond houdt en danst.
Want hoe meer ze praten en zichzelf blootgeven als lui en berekenend en narcistisch en gemeen en onbetrouwbaar en dubbelhartig, hoe minder we om hun lot geven.
Climax, dat zich afspeelt in het Parijs van 1996, opent met een flash-forward naar een scène die pas klopt als we de hele film hebben gezien, gevolgd door de aftiteling die we normaal gesproken aan het einde van een film zien, gevolgd door door een vervelende en statische reeks met op video opgenomen interviews met elk lid van een nieuw gevormde hiphopdansgroep.
(We zien deze interviews op een tv weggestopt in een boekenplank vol met verontrustend literair materiaal en videocassettes van psychologische horrorfilms zoals de originele Suspiria en een Franse kopie van Dawn of the Dead.)
De groep bestaat uit hoofddanseres Selva (Sofia Boutella), misschien wel het meest geaarde en sympathieke lid van het team, en David (Romain Guillermic), een onverzadigbare Lothario wiens roekeloze rokkenjager hem meerdere vijanden zal opleveren; de Duitse danseres Psyche (Thea Carla Schott), die zegt dat ze Berlijn moest verlaten vanwege al het drugsgebruik, en de vaderfiguur-dj die iedereen Daddy noemt (Kiddy Smile).
Gesneden tot deze groep jonge en enorm getalenteerde artiesten die een dansnummer uitvoeren in een spelonkachtige gymnasium in een schijnbaar verlaten school.
Het is een schokkende, mooie, gevaarlijk avontuurlijke symfonie van armen en benen en torso's, barstensvol originaliteit en seksualiteit en bijna gewelddadige lichamelijkheid, allemaal ingesteld op een meedogenloze en schijnbaar eindeloze hiphopbeat.
Serieus geweldig spul.
Maar uiteindelijk stopt de muziek, al was het maar voor een moment, en de met zweet doordrenkte dansers applaudisseren voor elkaar en splitsen zich vervolgens op in groepen van twee en drie terwijl ze kopjes sangria drinken en hun aanstaande tour vieren in een geheel -nachtfeest georganiseerd op diezelfde dansvloer door hun geliefde manager Emmanuelle (Claude Gahan Maull).
Roddels in overvloed. Kleine jaloezie wordt geuit. Vertrouwen is verbroken. Er ontstaat rivaliteit. We leren over een aantal gecompliceerde romantische verwikkelingen. Het is duidelijk dat het teamwerk dat tijdens dat dansnummer wordt getoond pure illusie is.
Blijkt dat dit misschien meer Lord of the Flies is dan Lord of the Dance.
En dat is ongeveer de tijd dat we vernemen dat iemand de sangria met LSD heeft verrijkt, waardoor een nachtelijke horrorshow-rave ontstaat waarin het dansen nooit stopt, zelfs als verschillende personages onuitsprekelijke daden tegen elkaar plegen.
Climax verandert in een ziek circus van wreedheden, ingesteld op de pulserende beats van alles, van Daft Punk tot Soft Cell. Plots zijn we in een verdorven zombiefilm - met een beat. Het bloed stroomt en botten breken als bijna iedereen zich overgeeft aan zijn duisterste instincten.
Schrijver-regisseur Noe valt onze zintuigen aan met zijn gebruikelijke artistieke flair, of het nu de absurdistische verhaallijn is of de opvallende verlichting; een reeks ALL CAPS-titelkaarten die in het hart van de film zijn gestoken; duizelingwekkend camerawerk dat soms aan Kubrick en Scorsese doet denken, maar even vaak eerder irritant en aandachttrekkend is dan dramatisch effectief, en de steeds absurdistischere verhaallijn.
Helaas, met als opvallende uitzondering de empathische Boutella, bestaat de cast van Climax voornamelijk uit dansers die geen acteurs zijn.
En als acteurs zijn het echt goede dansers.
A24 presenteert een film geschreven en geregisseerd door Gaspar Noé. Rated R (voor verontrustende inhoud met een combinatie van drugsgebruik, gewelddadig gedrag en sterke seksualiteit, en voor taalgebruik en enige expliciete naaktheid). Speelduur: 96 minuten. In het Frans met Engelse ondertiteling. Opent vrijdag in AMC River East en Landmark Century Centre.
Хуваах: