Charley Pride, het eerste zwarte lid van de Country Music Hall of Fame, sterft op 86-jarige leeftijd aan COVID-19
Hij had drie Grammy Awards, meer dan 30 nummer 1-hits tussen 1969 en 1984, won de prijzen voor Top Male Vocalist en Entertainer of the Year van de Country Music Association in 1972 en werd in 2000 opgenomen in de Country Music Hall of Fame.
NEW YORK — Charley Pride, de eerste zwarte ster van countrymuziek wiens rijke bariton op hits als Kiss an Angel Good Morning hielp bij het verkopen van miljoenen platen en hem het eerste zwarte lid van de Country Music Hall of Fame maakte, is overleden. Hij was 86.
Pride stierf zaterdag in Dallas aan complicaties van COVID-19, volgens Jeremy Westby van het pr-bureau 2911 Media.
Pride bracht tientallen albums uit en verkocht meer dan 25 miljoen platen tijdens een carrière die halverwege de jaren zestig begon. Hits naast Kiss an Angel Good Morning in 1971 waren onder meer Is Anybody Goin' to San Antone, Burgers and Fries, Mountain of Love en Someone Loves You Honey.
Hij had drie Grammy Awards, meer dan 30 nummer 1-hits tussen 1969 en 1984, won de prijzen voor Top Male Vocalist en Entertainer of the Year van de Country Music Association in 1972 en werd in 2000 opgenomen in de Country Music Hall of Fame.
Het Smithsonian in Washington kocht memorabilia van Pride, waaronder een paar laarzen en een van zijn gitaren, voor het National Museum of African American History and Culture.
Tot het begin van de jaren negentig, toen Cleve Francis langskwam, was Pride de enige zwarte countryzanger die een contract had met een groot label.
In 1993 trad hij toe tot de cast van Grand Ole Opry in Nashville.
Ze vroegen me altijd hoe het voelt om de 'eerste gekleurde countryzanger' te zijn, vertelde hij in 1992 aan The Dallas Morning News. Toen was het 'eerste neger-countryzanger' en daarna 'eerste zwarte countryzanger'. Nu ben ik de 'eerste Afro-Amerikaanse countryzanger' Dat is zo'n beetje het enige dat is veranderd. Dit land is zo rassenbewust, zo opgegeten door kleuren en pigmenten. Ik noem het 'huidproblemen' - het is een ziekte.
Pride groeide op in Sledge, Mississippi, als zoon van een pachter. Hij had zeven broers en drie zussen.
In 2008, terwijl hij een Lifetime Achievement Award ontving als onderdeel van de Mississippi Governor's Awards for Excellence in the Arts, zei Pride dat hij zich nooit op racen concentreerde.
Mijn oudere zus zei een keer: ’Waarom zing je HUN muziek?’ zei Trots. Maar we begrijpen allemaal wat het jullie-en-ons-syndroom is geweest. Kijk, ik heb dat als individu nooit geaccepteerd en ik geloof echt dat ik daarom sta waar ik nu ben.
Als jonge man, voordat hij zijn zangcarrière begon, was hij werper en outfielder in de Negro American League bij de Memphis Red Sox en in de Pioneer League in Montana.
Na een paar jaar minor league baseball te hebben gespeeld, kwam hij terecht in Helena, Montana, waar hij overdag in een zinksmelterij werkte en 's avonds countrymuziek speelde in nachtclubs.
Na een try-out met de New York Mets, bezocht hij Nashville en brak in met countrymuziek toen Chet Atkins, hoofd van RCA Records, twee van zijn demo-tapes hoorde en hem tekende.
Om ervoor te zorgen dat Pride op zijn muziek werd beoordeeld en niet op zijn race, werden zijn eerste paar singles zonder publiciteitsfoto naar radiostations gestuurd. Nadat zijn identiteit bekend werd, weigerden enkele landelijke radiostations zijn muziek af te spelen.
Maar voor het grootste deel zei Pride dat hij goed werd ontvangen. In het begin van zijn carrière zou hij het blanke publiek op hun gemak stellen als hij grapjes maakte over zijn permanente kleurtje.
Muziek is de grootste communicator op aarde, zei hij in 1992. Toen mensen de oprechtheid in mijn stem hoorden en me hoorden projecteren en naar mijn levering keken, verdreef dat gewoon alle angst of slecht gevoel die ze hadden.
Gedurende zijn hele carrière zong hij positieve liedjes in plaats van droevige liedjes die vaak geassocieerd worden met countrymuziek.
Muziek is een mooie manier om jezelf uit te drukken en ik geloof echt dat muziek niet als een protest moet worden opgevat, vertelde hij The Associated Press in 1985. Je kunt te ver gaan in alles - zingen, acteren, wat dan ook - en zo gepolitiseerd raken dat je ophouden een entertainer te zijn.
In 1994 schreef hij zijn autobiografie, Pride: The Charley Pride Story, waarin hij onthulde dat hij licht manisch depressief was.
Hij werd in 1997 geopereerd om een tumor uit zijn rechter stemband te verwijderen.
Hij ontving de Living Legend Award van The Nashville Network/Music City News, als erkenning voor 30 jaar prestatie, in 1997.
Ik zou graag herinnerd willen worden als een goed persoon die probeerde een goede entertainer te zijn en mensen gelukkig maakte, een goede Amerikaan was die zijn belastingen betaalde en een goed leven verdiende, zei hij in 1985. Ik probeerde mijn best te doen en bij te dragen mijn deel.
Хуваах: