'Body of an American' een schitterend beeld van de geesten van oorlog
Als je dit doet, zal ik je voor altijd bezitten.
Dat is de angstaanjagende waarschuwing van de Canadese fotojournalist Paul Watson gelooft hoorde hij toen hij foto's schoot van het gehavende, in varkensgebonden (misschien al dode) lichaam van Staff Sgt. William David Cleveland, de Amerikaanse soldaat die berucht werd gesleept door de straten van Mogadishu, Somalië na het neerhalen van zijn Amerikaanse Black Hawk-helikopter in 1993.
Watsons foto van de gruwelijke gebeurtenis werd gepubliceerd in de Toronto Star en veel Amerikaanse kranten (in sommige gevallen bijgesneden of bijgewerkt om redenen van decorum) en won vervolgens een Pulitzer Prize. En de emotionele impact van de foto wordt vaak genoemd als een van de redenen waarom de VS een jaar later weigerden in te grijpen in de Rwandese genocide. De hele ervaring bleef Watson schrikken, hoewel hij verhalen vertelde in veel van de door oorlog geteisterde hellegaten van deze wereld.
Het nemen van die foto, en de langetermijnimpact op Watsons psyche, was de katalysator voor Dan O'Briens meedogenloos eerlijke, verbazingwekkend levendige tweemansspel, The Body of an American, dat nu zijn Midwest-première beleeft in een adembenemende productie van Podium Links Theater. Het tweede personage in het drama is O'Brien zelf, een schrijver die bijna een generatie jonger is dan Watson, die gefascineerd raakte door het verhaal van de fotograaf nadat hij NPR's Terry Gross hem had horen interviewen over zijn boek, Where War Lives. Toevallig werd dat interview uit 2007 uitgezonden op het moment dat O'Brien, op een beurs in Princeton, probeerde een toneelstuk over historische geesten te schrijven.
O'Brien stak zijn hand uit naar Watson, en, naast vele andere dingen, is het de gespannen, zwaarbevochten, opnieuw-uit-weer vriendschap die zou ontstaan tussen de twee mannen die dit meerlagige, prachtig geschreven stuk van 95 minuten drijft. Onder de messcherpe leiding van Jason A. Fleece branden twee bravoure-acteurs - de treffend grijze Don Bender (als Watson) en de vloot, knappe Ryan Hallahan (als O'Brien) - het podium met hun intensiteit, lichamelijkheid en fijne gevoel voor de poëtische taal van de toneelschrijver. Ze draaien ook regelmatig op warpsnelheid in korte afbeeldingen van andere personages, van een excentrieke psychiater tot een bijtende Inuit.
‘HET LICHAAM VAN EEN AMERIKAAN’
Sterk aanbevolen
Wanneer: t/m 19 juni
Waar: Podium links theater
bij Theater Wit, 1229 W. Belmont
Kaartjes: $ prijzen
Informatie: (773) 883-8830;
http://www.stagelefttheatre.com
Looptijd: 95 minuten
zonder pauze
Toevallig zijn zowel Watson als O'Brien gewonde mannen, met heel verschillende ervaringen maar vergelijkbare emotionele littekens. Zoals veel fotojournalisten vraagt Watson (die met één verschrompelde arm is geboren) zich af over de adrenaline-aangedreven verlangens die hem ertoe aanzetten zijn werk te doen en foto's te maken die misschien net de giftige aantrekkingskracht van de voyeur hebben. En zijn gevoel voor de staat van de journalistiek op dit moment - met name het kijkcijferspel dat wordt voortgestuwd door sociale media en de onwil van redacteuren om geld uit te geven aan internationale verhalen - vergroot zijn cynisme en twijfel aan zichzelf alleen maar.
O'Brien wordt geplaagd door twijfel aan zichzelf, geworteld in een onrustig gezinsleven, en door het feit dat zijn meest ingrijpende ervaring in zijn leven het zien instorten van de Twin Towers in 2001 was, maar op een veilige afstand. De waanzinnige mannenreis die hij met Watson deed - een hilarisch avontuur naar de verste uithoeken van het noordpoolgebied - heeft hem misschien wel veranderd. En het is hier zo spannend (en komisch) opgevoerd dat je de husky's van de hondenslee bijna kunt ruiken.
De set en projecties van Anthony Churchill (met een exotisch tapijt dat een podium bedekt bovenop een bed van zand/sneeuw) wordt rijkelijk versterkt door de verlichting van John Kohn III en het geluidsontwerp van Stephen Gawritt.
The Body of an American is gearriveerd op hetzelfde moment dat Chimerica, een ander toneelstuk gericht op een enorm invloedrijke foto, op het podium staat in TimeLine Theatre. En samen dienen ze als cruciale herinnering dat het in een tijdperk van selfies nog steeds de onverschrokken zielen zijn die zich wagen in de nachtmerrieachtige branden van deze wereld die een verschil maken, en vaker wel dan niet een hoge prijs betalen om dat te doen.
Хуваах: