Bettye LaVette viert zwarte vrouwen op emotioneel geladen 'Blackbirds'
Met een mix van soul, jazz en blues en opgenomen als op een intiem podium, heeft Blackbirds een aanzienlijk emotioneel gewicht.
Bettye LaVette, Merels (Verve)
De wijze intuïtie en emotionele toewijding van Bettye LaVette's interpretatieve vaardigheden vinden een ideale setting op Blackbirds, een verzameling liedjes die meestal worden geassocieerd met zwarte vrouwen, van Nina Simone tot Billie Holiday.
Ondersteund door een kwartet met onder meer producer-drummer Steve Jordan, toetsenist Leon Pendarvis, gitarist Smokey Hormel en bassist Tom Barney, intensiveert LaVette's gebruikelijke transformatie van het bronmateriaal de gevoelens, of het nu gaat om verlatenheid, verlangen en zelfs pure brutaliteit, zoals op Strange Fruit en zijn terugkerende relevantie.
Met een mix van soul, jazz en blues en opgenomen als op een intiem podium, heeft Blackbirds een aanzienlijk emotioneel gewicht.
De nummers op het negen nummers tellende album, dat ook een strijkkwartet op verschillende nummers bevat, bevatten details die LaVette herkent en omarmt als verbindingen met haar eigen leven, waarbij de persoonlijke banden hun weerklank versterken, zelfs als ze verborgen blijven voor buitenstaanders.
Met zijn soepele elektrische piano en bijtende gitaarlijnen klinkt I Hold No Grudge aardser, minder groots dan de versie van Simone, maar LaVette brengt nog steeds de boodschap over: ik ben het soort persoon/Je zou af en toe pijn kunnen doen/Crawling ain' t mijn stijl.
Drinking Again, geïnspireerd door Dinah Washington's take, is een fakkellied dat het kreupelhout in brand steekt en vervolgens nog dieper afdaalt in wanhoop en eenzaamheid. LaVette zingt het als een voorbarige lofrede, de pijn verplettert elke hoop op hereniging of verzoening.
Blues for the Weepers, hier gebaseerd op de versie van Della Reese, is de missie van een zangeres, terwijl One More Song, van de oude Leonard Cohen-medewerker Sharon Robinson, een einde-is-bijna-klaagzang is. Romance in the Dark injecteert een extra dosis lust in de toch al sensuele blues van Lil Green.
Het slotnummer is Blackbird van Paul McCartney. Het kan een vreemde eend in de bijt zijn, maar het is een van de belangrijkste momenten van het album, waarbij LaVette het autobiografisch maakt en het naar nieuwe dimensies tilt.
Ik nam mijn gebroken vleugels/en leerde mezelf vliegen, LaVette zingt bovenop zachte akoestische gitaar en bas en empathische strijkers, een intens en gedenkwaardig zelfportret.
LaVette's beproevingen in de muziekbusiness zijn talrijk en omvangrijk, haar talenten zijn decennialang grotendeels verborgen gebleven voor het bredere zicht tot een heropleving deze eeuw die haar zowel voldoening als vreugde en ontzag lijkt te hebben gebracht voor haar luisteraars.
Al met al is Blackbirds een van LaVette's beste albums, een fantastisch geselecteerde en uitgevoerde verzameling van diep en kloppend hart en ziel.
Schrijf je in voor deNieuwsbrief voor entertainment
Bedankt voor het aanmelden!
Check je inbox voor een welkomstmail.
E-mail (verplicht) Door je aan te melden, ga je akkoord met onze Privacyverklaring en Europese gebruikers gaan akkoord met het gegevensoverdrachtbeleid. AbonnerenХуваах: