Alsop leidt roman Glass, Golijov werkt met Grant Park Orchestra
Er was veel om naar te kijken en om naar te luisteren op woensdagavond in Millennium Park, aangezien Marin Alsop, dirigent van het Baltimore Symphony Orchestra, het Grant Park Orchestra leidde in Osvaldo Golijov's prachtige soundscape Azul en Philip Glass' LIFE: A Journey Through Tijd Dit laatste stuk is een bewerking van werken die oorspronkelijk voor kleinere ensembles of solo-instrumenten waren gecomponeerd, gearrangeerd voor volledig orkest door Michael Riesman, en gebruikt als partituur voor een multimediapresentatie van de foto's van Frans Lanting, een fotograaf van National Geographic die gespecialiseerd is in de natuurlijke wereld.
Eerst kwam Azul (of Blue), een fascinerende evocatie van de geluiden van de natuurlijke wereld en de menselijke verbeelding. In een korte en charmante lezing voorafgaand aan de uitvoering legde Golijov, een Argentijnse componist van joodse afkomst die nu in Massachusetts woont, uit dat het werk, in opdracht van het Boston Symphony Orchestra voor zijn 125e verjaardag, geïnspireerd was door de vele keren dat hij zich ontspande op de gazon buiten het Tanglewood Music Center, het zomerhuis van het orkest. Zoals hij het uitlegde: ik wilde de ervaring nabootsen van naar de lucht staren in de vorm van een reis - een soort kosmische geboorte, vliegen in het universum.
Gescoord voor orkest en vier solisten - allemaal buitengewoon hier, en met inbegrip van cellist Alisa Weilerstein (in een opmerkelijk prachtige rode jurk), Michael Ward-Bergeman (met een complementaire brom op hyper-accordeon, een akoestische accordeon van zijn eigen ontwerp, met uitgebreide expressieve capaciteiten), percussionist/drummer Jamey Haddad en de Braziliaanse percussionist Cyro Baptista (een meester in maracas, kleurrijke shakers, bellen en meer).
Golijov's partituur maakt op magische wijze gebruik van zijn orkest, van een volledige aanvulling van cello's tot een levendige kopersectie, om rijk gelaagde suggesties van natuurlijke geluiden te produceren, variërend van vogels en insecten tot een meer gewichtig gevoel van de verschuivingen in de grotere kosmos van opwinding tot kalm. De componist verschuift ook gemakkelijk ritmes, van een vleugje Latijn op het ene punt, naar een bijna Indiase raga-achtige beat op het andere, en heen en weer gaand van de meest lyrische naar de meest kakofone passages.
Azul gaat misschien over de natuur, maar het buiten spelen bleek een zeer gemengde zegen te zijn. Het is een werk van grote sonische subtiliteit en detail, waarvan een groot deel werd overstemd door de algehele stedelijke buzz rondom Millennium Park. Ik kijk ernaar uit om het opnieuw te horen in een veel intiemere, indoor setting.
Het stuk Glass/Lanting deed het buiten beter. Puristen zouden kunnen klagen dat LIFE de muziek van Glass ondergeschikt maakt aan de beelden, maar ik ben het daar niet mee eens. De herhaling en verandering die de kern vormen van Glass' muziek (die, zoals gebeurt, meer variabel en openlijk kleurrijk is dan hier vaak het geval is) dient als een perfecte echo van de essentiële processen die betrokken zijn bij evolutie - het essentiële onderwerp van het werk van Lanting.
Zoals de fotograaf het in zijn enthousiaste inleidende opmerkingen uitlegde, volgen zijn beelden (met wat heel toepasselijk de visuele choreografie van Alexander V. Nichols wordt genoemd, en montage door Christine Eckstrom) de opkomst van onze rusteloze planeet. Ze volgen de processen die het van de transformatie van energie in materie hebben gebracht; de opkomst van water en vuur en veel verschillende terreinen; de ontwikkeling van de allereerste wezens (kwallen, kikkers, slakken en vervolgens krabben); de groei van zeewier, varens en bloeiende planten; de komst van vogels en zoogdieren, en dan (hoewel nauwelijks waarneembaar), de komst van mensen.
Bekijk deze vaak vreemde, mooie, groteske en verbazingwekkende beelden (waarvan de complexiteit wordt verhoogd in close-up), en je kunt niet anders dan versteld staan van de schijnbaar oneindige variaties van kleur, textuur, patronen, bewegingsmodi en algehele techniek van de natuur.
Dit concert was ook een viering van het werk van MacArthur Fellows (een onderscheiding die zowel Alsop als Weilerstein delen). En de dirigent maakte van de gelegenheid gebruik om op te merken dat ze het geld van haar MacArthur Foundation genius award 2005 gebruikte om een naschools muziekprogramma in Baltimore op te zetten dat ongeveer 30 kinderen bereikte toen het in 2008 begon, en dat nu 1100 bespeelde instrumenten heeft. Los daarvan prees Lanting de MacArthur voor zijn genereuze financiering ter bescherming van de biodiversiteit.
OPMERKING: Alsop keert terug naar het podium van het Jay Pritzker-paviljoen in Millennium Park (vrijdag om 18.30 uur en zaterdag om 19.30 uur) voor een ander avontuurlijk gemengd programma over immigratie en assimilatie. Het bevat Dvoraks Symfonie nr. 9 in E Minor (From the New World), samen met Harlem Symphony, het werk van James P. Johnson (bekend als de koning van de New Yorkse jazzpianisten in de jaren dertig, en de componist van Charleston) en vocale werken van Duke Ellington. Regina Carter wordt solo-violiste.
Хуваах: