'Finding Dory' komt bijna overeen met het hartverscheurende origineel
Dit is het jaar van het langverwachte vervolg.
We hadden een gat van 12 jaar tussen Barbershop 2: Back in Business en Barbershop: The Next Cut.
Er zat 14 jaar tussen de release van de eerste My Big Fat Greek Wedding en het vervolg afgelopen maart.
Een volledige 20 jaar scheiden de oorspronkelijke Onafhankelijkheidsdag van het vervolgverhaal, dat op 23 juni in de bioscoop verschijnt.
En deze week, zo'n 13 jaar na het fenomenale succes van de unieke en mooie en mooie en prachtige Finding Nemo, krijgt de vergeetachtige blauwe zweem van het origineel haar eigen avontuur in Finding Dory.
Nogmaals, de magie-makers van Pixar hebben een prachtig onderwater- (en soms bovengronds) universum gecreëerd dat wordt bevolkt door een gevarieerde verzameling zeedieren, waarvan vele net klinken als populaire sitcom-acteurs en tv-persoonlijkheden en filmsterren.
En nogmaals, er is een hartverscheurend verhaal over ouders en kinderen en de ware betekenis van familie, en ik zou verdoemd zijn als ik niet merkte dat ik hard moest slikken op enkele van de meer emotioneel betrokken momenten. Hoe zorgen ze ervoor dat we zoveel om vissen met insectenogen geven! Vervloek je, Pixar-genieën!
Finding Dory is ook een bewonderenswaardige berichtenfilm die zeker zal worden gebruikt als leermiddel om kinderen (en volwassenen eraan te herinneren) dat alleen omdat iemand speciale behoeften heeft, niet betekent dat die persoon geen speciale, unieke vaardigheden heeft.
Het is een solide, onderhoudend, goed tempo vervolg met geweldig stemwerk, een slim script en een aantal ingenieuze actiescènes. Het bereikt gewoon niet de torenhoge hoogten van inspirerende verhalen en verheven humor van het origineel.
Ellen DeGeneres geeft een geweldige stem en hart aan Dory, een serieuze blauwe visser met kortetermijngeheugenverlies dat haar in feite Memento of the Sea maakt. Slechts enkele seconden nadat Dory iets zegt, iets hoort of iets leert, is de kans groter dan 50/50 dat ze het is vergeten.
In een achtergrondverhaal met Sloane Murray als de onmogelijk schattige kleine Dory, leren we hoe Dory werd gescheiden van haar ouders Charlie en Jenny (respectievelijk Eugene Levy en Diane Keaton, en je krijgt geen betere stemcasting dan dat).
Flash forward naar ongeveer een jaar na het einde van Finding Nemo, met de zorgwekkende anemoonvis Marlin (welkom terug, Albert Brooks) die nog lang en gelukkig leeft met deze zoon Nemo (nieuwkomer Hayden Rolence) - terwijl Dory zijn intrek neemt naast de deur in een schelp van hersenen koraal, geplaagd door kortetermijngeheugenverlies en toch geobsedeerd door het vinden van de ouders die ze zoveel jaren geleden verloor.
Dory's zoektocht naar haar ouders brengt haar over de Stille Oceaan naar het Marine Life Institute voor de kust van Californië, met Marlin en Nemo mee voor de rit, want laten we eerlijk zijn, het zijn anemoonvissen en het leven van een anemoonvis is dat niet zo spannend als je niet een soort van zoektocht hebt om je dagen te vullen. (Ook en natuurlijk meer ter zake, ze beschouwen Dory inmiddels als familie.)
Ed O'Neill heeft de sappigste nieuwe personagerol als Hank, een knapperige, sluwe octopus - hij heeft een tentakel verloren, dus hij wordt een septopus genoemd - die bevriend raakt met Dory met bijbedoelingen, maar ontdekt dat hij misschien toch een hart heeft. (Eigenlijk, zoals Dory opmerkt, heeft hij drie harten. Naarmate Finding Dory vordert, verbetert niet alleen Dory's geheugen, ze lijkt uit het niets een reservoir van intelligentie te vinden.) Het is een robuust en grappig optreden van O'Neill.
De schoonzoon van O'Neill's Modern Family, Ty Burrell, is een kick als Bailey, een beluga-walvis; Kaitlin Olson is Dory's jeugdvriend, de walvishaai genaamd Destiny; Idris Elba (die dit jaar ook te horen was in Zootopia en The Jungle Book) is grappig als een zeeleeuw genaamd Fluke.
Klein probleem: Qua karakter en persoonlijkheidskenmerken zijn Bailey, Destiny, Fluke en een handvol ondersteunende vissen en zoogdieren niet zo verschillend van elkaar. Het zijn allemaal variaties op lief en een beetje gek en bereid om mee te werken om Dory te helpen haar ouders te vinden.
Ik vond het geweldig hoe schrijver-regisseur Andrew Stanton, co-regisseur Angus MacLane en co-schrijver Victoria Strouse steeds weer met manieren kwamen om Dory en haar anemoonvissen van de ene waterlocatie naar de andere te laten stuiteren, van de uitgestrektheid van de Stille Oceaan tot de relatief kleine ruimtes van Monterey's Marine Life Institute tot een aquarium tot een wateremmer tot nog krappere ruimtes. Deze situaties zorgen voor een aantal prachtig gechoreografeerde komische actiestukken.
Wat Dory's kortetermijngeheugenverlies betreft, krijgen we natuurlijk geen realistische weergave van hoe iemand die met een dergelijke aandoening vecht, door de wereld zou navigeren. Met heel zijn hart en menselijkheid IS dit een film over pratende vissen, en als sommige analisten en critici het niet eens zijn met Finding Dory vanwege onnauwkeurige wetenschap, nou, ze moeten veel plezier hebben op cocktailparty's.
★★★
Walt Disney Studios presenteert een film geregisseerd door Andrew Stanton en geschreven door Stanton en Victoria Strouse. Speelduur: 95 minuten. Beoordeeld PG (voor milde thematische elementen). Opent vrijdag in lokale theaters.
Хуваах: