Twenty One Pilots blijft stijgen met de nieuwste tour, album
Het is onthutsend om een lijst met de prestaties van Twenty One Pilots in de afgelopen twaalf maanden te bekijken. Het genre-buigende duo, dat hiphop, electropop, punk, alt rock en reggae op unieke wijze vermengt, begon 2016 met een Rolling Stone-coververhaal dat hen aankondigde als de grootste band van het jaar. Op 31 december beweerde Forbes dat zanger-toetsenist Tyler Joseph en drummer Josh Dun de rockgeschiedenis op een belangrijke manier hadden veranderd. Geen van beide publicaties was overdreven.
EENENTWINTIG PILOTEN
Wanneer: 19.00 uur 28 januari
Waar: United Center, 1901 W. Madison
Tickets: uitverkocht
Informatie: ticketmaster.com
Hoewel de Midwest-muzikanten een vaste aanhang hebben opgebouwd sinds ze hun titelloze debuut (als kwartet) in 2009 uitbrachten, is het het gigantische album Blurryface dat alles heeft veranderd. In 2016 overtrof de plaat een miljoen verkopen (een anomalie met de obstakels van streaming) en oogstte het vijf Grammy-nominaties, een miljard views voor een reeks muziekvideo's en twee gelijktijdige Billboard Top 5-hits - pas de derde rockact in de geschiedenis om te doen dus achter Elvis en The Beatles.
Het was een gek jaar, zeker een van de gekste die ik ooit heb meegemaakt, zegt Dun tijdens een pauze van de repetities terwijl hij en Joseph klaar zijn om hun superverkochte Emotional Roadshow World Tour terug te brengen naar arena's, waaronder United Center op 28 januari. We hebben vanaf het begin hele grote dromen gehad, toen we op een bank in Ohio zaten te praten over het samenstellen van een band. En ik denk dat dit het jaar is waarin we hebben gezien wat mogelijk zou kunnen zijn.
Dun is er snel bij om de vijf producers de eer te geven, waaronder Eminem-cohort Mike Elizondo en Arctic Monkeys-ingenieur Mike Crossey, die hen hielp barrières te doorbreken op Blurryface - en de fans die plichtsgetrouw het woord verspreidden. Er zijn zoveel mensen geweest die naar onze muziek luisterden en het aan hun vrienden gingen vertellen en ze naar een show brachten, en zo is dit naar mijn mening echt gebeurd, zegt Dun.
De relatief jonge discipelen (die zichzelf de Skeleton Clique noemen, geïnspireerd door beelden van de scherpzinnige branding en uitvoeringsmode van de band) hebben verwantschap gevonden in de teksten van de band, vaak geschreven in poëzie-slam-stijl door Joseph. Ze klampten zich vast aan berichten in liedjes als Stressed Out, dat hunkert naar de goede oude tijd, toen onze moeder ons in slaap zong. Een Facebook-volger merkte onlangs op: ik ben 62 jaar oud, [een] ouder van twee millennials. Deze muziek en haar boodschap is wat we nu allemaal nodig hebben. Het is een gedeelde gedachte die het nummer heeft veranderd in een mantra voor Generation Anxiety.
Volwassen zijn kan soms klote zijn. … Tyler en ik praten er de hele tijd over, en wat we ons realiseerden is dat er veel mensen [die] zich ermee identificeren, zegt Dun, die beweert dat eerlijk zijn in het schrijven van liedjes eigenlijk de enige harde regel is die het duo heeft . Veel mensen in bands kunnen proberen iemand te zijn die ze niet zijn, daar worstelen wij ook mee, maar het is belangrijk om te proberen jezelf te portretteren zoals je werkelijk bent en te zeggen wat je echt bedoelt.
Die nederigheid en authenticiteit hebben ervoor gezorgd dat Twenty One Pilots zo herkenbaar is geworden, en de houding blijft hun beslissingen op een aantal manieren dicteren. Zo is de band bij het team van Fueled By Ramen gebleven, het indiepoppunklabel waarmee ze in 2012 tekenden, zelfs ondanks de toenemende belangstelling.
Een van de voordelen in het begin was een belangrijke plaatsing op een tour met Fueled by Ramen-alumni en Chicago's eigen Fall Out Boy. Dat was onze eerste echte tour die we ooit deden, en we zullen er altijd dankbaar voor zijn, herinnert Dun zich. Die jongens hebben ons echt veel geleerd over touren en hoe we de beste show kunnen neerzetten die we kunnen.
Sindsdien zijn live-optredens een kenmerk van Twenty One Pilots geworden. Concerten bieden intense beelden die alleen worden geëvenaard door ongelooflijke lichamelijkheid, waaronder backflips van piano's, wandelen over de omhooggehouden handen van het publiek en de microsnelheid waarin zowel zang als beats worden geleverd. Het optreden van de band op het hoofdpodium op Lollapalooza 2015 was zelfs een van die keerpunten waarover twee jaar later nog steeds wordt gesproken.
Tyler en ik hebben altijd van festivals gehouden, en ik herinner me het gevoel van die show omdat het zo anders was dan toen we een paar jaar eerder op het zijpodium hadden gespeeld. [‘Blurryface’] was net uitgekomen en mensen kenden de woorden al. Dat zal ik nooit vergeten, zegt Dun.
In april gaat de band naar huis en begint de lange, moeilijke weg naar een vervolgalbum dat de intensiteit kan evenaren.
Ik voel zeker de druk, geeft Dun toe. Maar we gaan proberen dat buiten te sluiten en vooruitgang te boeken door andere genres en geluiden en elementen van muziek maken te verkennen, terwijl we de integriteit behouden van wat we in het verleden hebben gedaan. Ik weet nog niet hoe dat eruit ziet, maar we zijn enthousiast om erin te duiken en verschillende ideeën uit te werken en te zien waar het naartoe gaat.
Selena Fragassi is een freelance muziekschrijver.
Хуваах: