Porchlight's intieme 'Chorus Line' enscenering vergroot elke beweging en emotie
Wijlen Michael Bennett droeg de beroemde A Chorus Line op aan iedereen die ooit in een koor heeft gedanst of in de pas heeft gelopen … waar dan ook. Die toewijding, die op de affiche stond voor de originele productie van de show, is breed genoeg om de meesten van ons te omvatten, zoals Bennett maar al te goed wist. Het beschrijft ook de menigte die de winnende intieme nieuwe enscenering van Porchlight Music Theatre zou moeten zien, begeleid door Brenda Didier. Het is een unieke sensatie die een breed publiek verdient.
Toen het in 1975 op Broadway opende, was A Chorus Line een transformatie. De show, bedacht door Bennett, de regisseur en choreograaf, bracht de anonieme ensembledansers van het muziektheater in de schijnwerpers. Bennett nam een nachtelijke rapsessie op met een groep dansers die praatten over hun werk, hun achtergronden, hun gezinsleven en waarom ze de showbusiness in gingen.
‘Een koorlijn’
★★★★
Wanneer: t/m 31 mei
Waar: Ruth Page Centrum voor de Kunsten, 1016 N. Dearborn
Kaartjes: $39 – $66
Informatie: verandalichtmuziektheater.org
Looptijd: 2 uur 10 minuten, zonder pauze
In samenwerking met boekschrijvers James Kirkwood en Nicholas Dante, componist Marvin Hamlisch en tekstschrijver Edward Kleban, vormde Bennett de verhalen van die dansers tot een losse vertelling over een auditie voor een niet nader genoemde nieuwe musical, waarin de regisseur de hoopvolken ondervraagt over hun persoonlijke leven tussendoor hen op de proef stellen. Hamlisch en Kleban haalden anekdotes uit om te zetten in tedere herinneringsliedjes over ontsnappen aan een onrustige thuissituatie bij het ballet, of contrapuntische ensemblenummers die de verschrikkingen en onthullingen van de adolescentie raken.
Op papier klinkt het misschien niet zo veel, maar de musical was een sensatie. Toen het in de herfst van 1975 de overstap maakte van New York's Public Theatre naar Broadway's Shubert, noemde New York Times-criticus Clive Barnes het een van de grootste musicals die ooit op Broadway te zien waren, en misschien wel de eenvoudigste en meest fantasierijke. A Chorus Line won negen Tony Awards en de Pulitzer Prize voor Drama, en de originele productie duurde 15 jaar - wat het record bleef voor de langste Broadway-run totdat Cats het inhaalde.
A Chorus Line is de afgelopen jaren een regelmatig aanbod geweest bij de grote muziekhuizen in de buitenwijken van Chicago; het heeft producties gehad in onder meer Lincolnshire's Marriott Theatre, Aurora's Paramount Theatre en het Metropolis Performing Arts Centre in Arlington Heights. Maar zijn laatste optreden in de stadsgrenzen was tien jaar geleden: een nationale tournee gebaseerd op de Broadway-revival van 2006 stopte deze maand 10 jaar geleden in wat nu het James M. Nederlander Theater is.
De eenvoud van Bennetts originele enscenering en de specificiteit van zijn choreografie - en de ongeveer 9 miljoen toeschouwers die het in 15 jaar hebben gezien - betekenen dat de meeste opwekkingen en regionale producties de neiging hebben om te repliceren in plaats van opnieuw uit te vinden. Dat gold ook voor die tour van 2009, maar op dat moment vond ik het nogal zielloos aanvoelen, een kopie van een kopie van een kopie die het dansen beheerste, maar tekort schoot in karakteriseringen die verband hielden met het publiek. En aangezien deze grotendeels plotloze show afhankelijk is van onze investering in deze personages, was dat een probleem.
Niet zo hier. Didier, zelf een ervaren danser en choreograaf (hoewel de choreo-credits hier naar Christopher Chase Carter gaan), getuigt van een diepe empathie voor de achtergrondverhalen van deze dansers, waardoor elk decor de ruimte krijgt om te ademen binnen de solide, alchemistische architectuur van Bennett en de creatie van het bedrijf.
Haar cast is meestal vrij jong; een aantal van de acteurs is nog student aan de grote theaterscholen van de stad. Maar dat is passend voor een stuk over een carrièrepad waarbij het overschrijden van de 30 je bijna met pensioen brengt. De acteurs hier brengen allemaal mooi de urgente, onuitsprekelijke aantrekkingskracht over die iemand ertoe brengt om zo'n hachelijk bedrijf na te streven, en ze voeren de danssequenties indrukwekkend uit. (Ik zal nooit onder de indruk zijn van de technische vaardigheid die nodig is om opzettelijk slecht te dansen, zoals ze moeten doen bij het leren van de auditieroutines.)
De intimiteit van de nieuwe locatie van Porchlight draagt in grote mate bij aan het doorslaande succes van deze productie. Het podium van het Ruth Page Center is niet bepaald Broadway-formaat; het is nauwelijks breed genoeg om de 17 hoopvolle mensen in een regel met één bestand te huisvesten, en groepsnummers kunnen een beetje krap lijken.
Maar ze zijn nooit onnauwkeurig, en hetzelfde kan gezegd worden van de enscenering van Didier. De close quarters vereisen een strikte choreografie en de uitvoering ervan, maar laten ons ook elk detail in de beweging zien en elke emotie in het acteerwerk lezen - van Adrienne Velasco-Storrs ontroerende vertolking van Nothing tot Alejandro Fonseca's cruciale monoloog als Paul.
Na de triomfantelijke producties van Gypsy en A Gentleman's Guide to Love & Murder, sluit deze zeer boeiende Chorus Line een opmerkelijk lonend seizoen af voor dit gezelschap. Porchlight schijnt helderder dan ooit.
Хуваах: