Marvin Hecht, eigenaar van Chicago's Cut Rate Toys, die 60 jaar in de speelgoedindustrie heeft gewerkt, is op 92-jarige leeftijd overleden
Zijn filosofie? 'Lage prijs, hoog volume.' Hij kocht vreemde kavels op speelgoedshows en close-outs van Hasbro, Mattel en andere speelgoedmakers, in de veronderstelling dat ouders, zelfs in moeilijke tijden, willen dat hun kinderen het speelgoed krijgen waar ze van dromen.
Marvin Hecht overleefde de Cabbage Patch-pop-rage, tiffs over Tickle Me Elmo en Happy Holidays Barbie-hysterie.
Hij behandelde de speelgoedlust van kinderen en de wanhoop van ouders om must-haves voor Kerstmis te vinden, en leidde hordes shoppers die zich verdrongen om Pokemon-parafernalia, Happy Holidays Barbies en Teenage Mutant Ninja Turtles te pakken te krijgen.
Oh, die Ninja Turtles. Eerlijk tegen God, het verbaast me, maar elke week raken ze op, zei hij in een interview in 1988 met de website. Ik kan niet zien wat de aantrekkingskracht is.
De heer Hecht, die ongeveer 60 jaar in de speelgoedindustrie heeft gewerkt, stierf op 2 augustus in het Highland Park Hospital, volgens zijn dochter Linda Karmin. Een inwoner van Winnetka, hij was 92.
Hij runde Hecht's Toyland in Evanston voordat hij twee Cut Rate Toys-winkels opende, de eerste in Devon en Western, de tweede in Devon en Central, waar hij tot in de tachtig werkte.
Hij deed het niet goed met pensioen, zei zijn dochter.
De filosofie van de heer Hecht met betrekking tot speelgoed was een lage prijs, een hoog volume. Hij kocht vreemde kavels op speelgoedshows en kocht spullen van Hasbro, Mattel en andere speelgoedmakers.
Zelfs in moeilijke tijden zei Karmin, die opgroeide in het bedrijf voor haar vader, dat hij dacht dat mensen op veel dingen zouden beknibbelen, maar niet op speelgoed.
Vóór de komst van big-box-winkels die verkopen begonnen te houden nog voordat Thanksgiving-kalkoenen uit de oven waren, zou hij open zijn tijdens de vakantie.
We dachten dat de enige manier om te concurreren met de grote winkels was door lage prijzen te bieden en open te zijn als dat niet het geval is, zei hij in 2001. Het is nu de drukste dag van het jaar.
Soms leek hij intimiderend. Hij ging dan op de microfoons zitten en zei: 'Haal de handen van je kinderen van het speelgoed af, of haal ze nu uit de winkel', zei zijn dochter. Ik bedoel, mensen waren doodsbang voor hem.
Maar hij probeerde alleen zijn inventaris te beschermen, zei ze.
En de man achter die nors klinkende aankondigingen was ook een getalenteerde pianist die liedjes schreef voor zijn drie dochters.
Mijn vader wilde niets liever dan vader worden, zei Karmin.
's Ochtends maakte hij graag ontbijt voor zijn kinderen, zei ze, en hij was altijd in voor een spelletje cribbage of schaken, of om een huilend kleinkind te troosten, of naar hun spelletjes te gaan.
Op het werk, zei ze, had hij klanten die graag naar binnen gingen om met hem te praten.
Hij gaf het goede voorbeeld. Hij heeft zijn hele leven hard gewerkt. Hij oefende piano. Hij was zuinig.
De jonge Marvin groeide op in Ottawa, Illinois, en hield de rest van zijn leven contact met zijn jeugdvrienden. Na een jaar aan de Northwestern University diende hij tijdens de Tweede Wereldoorlog bij de marine op de Filippijnen. Toen hij naar huis terugkeerde, voltooide hij zijn bachelor aan de Northern Illinois University. Als liefhebber van de muziek van Chopin behaalde hij een masterdiploma aan het oude Chicago Musical College.
Zijn nog grotere liefde was honkbal. Hij ging naar de scheidsrechtersschool en reisde het land door om te fungeren in de minor leagues en later voor lokale universiteitswedstrijden, volgens zijn dochter.
Tijdens de staking van de scheidsrechters in de Major League Baseball in 1979 hielp dhr. Hecht bij het afroepen van twee White Sox-wedstrijden. Het was absoluut een van de hoogtepunten van zijn leven, zei Karmin.
Na zijn studie werkte hij in de speelgoedwinkel van een familielid op North Michigan Avenue. Tussen die ervaring en de ontmoeting met zijn toekomstige vrouw Renee, besloot hij dat de speelgoedhandel een goede manier was om de zekerheid te hebben om een gezin te onderhouden.
De heer Hecht hield ook van oldtimers. Toen zijn Dodge Meadowbrook uit 1950 werd uitgekozen om te worden gebruikt in de Matt Dillon-film The Big Town uit 1987, vroegen de filmmakers hem om de rol te spelen van een taxichauffeur die het personage van Dillon oppikt.
Grappig hoe ze een 60-jarige umpire-speelgoedwinkeleigenaar zouden smeken om filmster te worden, schreef hij voor de Sun-Times over de ervaring. Ze moeten me verward hebben met mijn lookalike, Robert Redford.
Vraag me niet wat voor soort man Matt Dillon is. De enige twee woorden die hij tegen me sprak tijdens de vier en een half uur durende repetitieperiode waren 'Blackstone Hotel', dat hij alle 43 takes herhaalde.
Naast Linda Karmin laat de heer Hecht zijn vrouw Renee na, nog twee dochters, Jacqueline en Gineen, en zes kleinkinderen. Er zijn diensten gehouden.
Tegen het einde van zijn leven kreeg hij dementie.
Maar toen mijn zoon een paar weken geleden met hem praatte over honkbalwedstrijden, kende mijn vader elke wedstrijd die hij in 1937 zag, zei Karmin. Hij kende de slagvolgorde. Mijn zoon haalde het op zijn telefoon en het was allemaal waar.
Verwant
Serieuze aanbiedingen
Хуваах: