Joffrey Ballet's vernieuwde 'Notenkraker' blijft verblinden en charmeren
De productie wordt verankerd door de tijdloze, suggestieve partituur van Tsjaikovski, die effectief wordt geanimeerd door de muziekdirecteur van Joffrey, Scott Speck, en het Chicago Philharmonic Orchestra.
Het Joffrey Ballet onthulde in 2016 een gewaagde nieuwe Chicago-gecentreerde versie van The Nutcracker, waarmee de actie vijf maanden vóór de World's Columbian Exposition in 1893 werd verplaatst - een groots, transformerend moment in de geschiedenis van de stad.
Het werk van de beroemde choreograaf Christopher Wheeldon bleek meteen een hit bij het publiek, maar een grote vraag was of het goed zou dragen. Herhaaldelijk gejuich maakte zaterdagavond in het Auditorium Theater duidelijk dat het antwoord volmondig ja is.
De terugkerende productie loopt tot 29 december en is net zo fris, inventief en onderhoudend als altijd, met zes roterende casts van 93 dansers in elke uitvoering, waaronder 50 kinderen uit de trainingsprogramma's van het bedrijf.
Wanneer: Tot 29 december
Waar: Auditorium Theater, 50 E. Ida B. Wells Drive
Kaartjes: $ 35- $ 200
Informatie: J offrey.org
De productie is vrijwel ongewijzigd ten opzichte van 2016, met uitzondering van de toevoeging van de Worker Girl in de Act 1-feestscène, een personage gecreëerd via het adaptieve programma van Joffrey voor studenten met diverse bewegingsvaardigheden. Dit jaar wisselt de rol tussen Emma Lookatch en Larke Johnson.
Misschien tot ontsteltenis van sommige strikte traditionalisten, bevat deze opnieuw vormgegeven productie van The Nutcracker geen Kingdom of Sweets en geen Sugar Plum Fairy; ze is veranderd in de koningin van de kermis. Herr Drosselmeyer, de vreemde heer die typisch de betoveringen van het ballet aandrijft, is de alomtegenwoordige Grote Impresario van de kermis geworden. Door het ballet in een meer nuchter licht te herschikken, speelt de feestscène zich niet af in een weelderig Victoriaans herenhuis, maar in de spartaanse beslotenheid van een hut op het bouwterrein van de kermis. Het wordt bewoond door een moeder, een weduwe, die het centrale beeld van de kermis, het standbeeld van de Republiek, beeldhouwt, en haar kinderen - Franz en Marie.
De families van de gastarbeiders van de kermis arriveren voor een kerstfeest en daarna, als Marie in slaap valt, vinden alle verwachte gebeurtenissen plaats met de hulp van de Impresario. Deze omvatten de Charlie Brown-achtige kerstboom van de familie die tot gigantische afmetingen groeit en Marie's notenkrakerpop die verandert in een knappe prins die haar vergezelt op een fantastische reis.
In deze Chicago-getinte vertelling komen de realiteit van de wereldtentoonstelling en de fantasie van het verhaal samen. En de gelikte, hightech projecties in het scenische ontwerp van Julian Crouch worden mooi in evenwicht gehouden door zulke low-tech effecten als het ouderwetse schaduwtheater in de partyscene en de heerlijke (hoewel enigszins enge), rennende poppenratten.
Alles wordt verankerd door de tijdloze, suggestieve en natuurlijk ongewijzigde partituur van Tsjaikovski, die effectief wordt geanimeerd door de muziekdirecteur van Joffrey, Scott Speck, en het Chicago Philharmonic Orchestra.
Wheeldon koos niet voor flitsen of radicale innovatie, maar voor een heldere, efficiënte choreografie die de klassieke smaak van het ballet behoudt, vooral in de prachtige sneeuwscène, en de actie slim voortstuwt.
In plaats van de gebruikelijke grand pas de deux (een meerstemmig, uitgebreid duet) in het tweede bedrijf, voeren de Koningin van de Schone en de Impresario een meer bescheiden duet uit dat knap en goed gemaakt maar niet overdreven opzichtig was. Het werd zaterdagavond meeslepend uitgevoerd door April Daly en Fabrice Calmels, die de hele avond een charismatische aanwezigheid bleken te zijn.
Jeraldine Mendoza en Dylan Gutierrez realiseerden vakkundig het meest opvallende duet van het ballet, dat misschien wel het sensuele Arabische divertissement in Act 2 is met zijn golvende, soms in elkaar grijpende armbewegingen en geometrische poses.
Ook het vermelden waard waren Anais Bueno, een vloeiende, lenige danseres die de kinderlijke verbazing van Marie treffend overbracht, en Greig Matthews, die, hoewel niet bijzonder acrobatisch, een goede match bleek te zijn als prins Peter.
Wat er ook verloren gaat, wordt meer dan goedgemaakt door wat er is gewonnen in deze hoogst originele transformatie van De Notenkraker, die de magie en het wonder van dit vertederende 127-jarige ballet nieuw leven inblaast.
Kyle MacMillan is een lokale freelanceschrijver.
Хуваах: