Iemand zei tegen Gary Clark Jr. 'ga terug naar Afrika'. 'Dit land' is zijn antwoord.
Op de titelversie van zijn nieuwe album, This Land, schetst bluesrock Grammy-winnaar Gary Clark Jr. een beeld van Amerika dat velen die het horen zou kunnen verbazen. Anderen zullen het maar al te bekend vinden.
Het is een uitdagend nummer waarin Clark zijn gevoelens de vrije loop laat over waar we als natie zijn gekomen en hoeveel verder we moeten gaan als het gaat om racisme.
De video van Clark vormt een aanvulling op de teksten, naast afbeeldingen van zwarte spelende kinderen, een glibberende slang, vlaggen van de Confederatie bevestigd aan brievenbussen en ontheiligd onder de voeten van meer zwarte kinderen op een veld.
Woody Guthrie is een voor de hand liggende inspiratiebron, hoewel er belangrijke verschillen zijn in hun focus. Waar de balladeer van Dust Bowl dit land zong, is jouw land, zegt Clark: Dit is waar ik vandaan kom. Dit land is van mij.
Gevraagd waarom, denkt Clark, 35, bijna een halve minuut na voordat hij antwoordt.
Dat bestaat uit twee delen, zegt hij. Op de lagere school zongen we 'This Land Is Your Land'. We zouden onze handen op ons hart leggen en die grote Texas-vlag en de Amerikaanse vlag groeten. Al deze kleine kinderen hadden geen idee van ras of iets dergelijks. Maar dan komt de dag dat iemand zegt: 'Ga terug naar Afrika', en al die kinderen die vroeger samen speelden, schelden elkaar uit. Ook al zongen we dat lied nog steeds, een kat vertelt me dat ik niet van hier kom.
Hij lacht, meer bitter dan geamuseerd. Ik heb een parel Cadillac. Ik hield van die auto. Maar de politie zou me aanhouden, en ik zou zonder reden politieauto's op me laten rijden. Ik zou vijf mijl per uur te snel zijn en ze zouden hun wapens op me richten. Dus dat heb ik in het lied verwerkt.
Die ervaringen en meer heeft Clark verwerkt tot het brede, expressieve aanbod van This Land. Er is de duistere introspectie van I Walk Alone en Low Down Rolling Stone, de spijt en het berouw van Don't Wait Til Tomorrow en de meer dubbelzinnige (romantische of soort griezelige) lucht van Feelin' Like A Million.
Ik heb zoveel tijd besteed aan studeren en naast geweldige bluesmuzikanten staan die me zoveel hebben geleerd, zegt Clark. Ik ben ook opgegroeid in een tijd waarin mensen via internet muziek verhandelen, dus het hele idee van een regio die jouw muziek vertegenwoordigt, verdween uit het raam. Dus ik hou van Tupac. Ik hou van Biggie. Ik hou van het idee van RZA en Wu-Tang Clan die rappen over Albert King-licks.
Zijn strijd om deze elementen met elkaar te verzoenen ligt ten grondslag aan de levendigheid en directheid van This Land - een strijd die gemakkelijker werd door een gesprek dat hij had met collega-artiest Cody ChesnuTT.
Ik vertelde hem dat ik deze strijd voerde met mensen die zeiden dat ik gewoon blues moest spelen omdat ik een bluesman was, zegt Clark. Hij vertelde me: 'Al die ideeën die je in je hoofd hebt, zijn niet bedoeld om te bewaren. Ze zijn bedoeld om te worden uitgedrukt.'
Dus het kan me niet meer schelen, want ik wil geen personage zijn. En als de bluespolitie dat niet leuk vindt, vind ik dat prima.
Хуваах: