Elke dag van het Chicago Bears-seizoen 2015 website Sports zal zijn berichtgeving herzien 30 jaar geleden tijdens de 1985 Bears 'run naar een Super Bowl-titel.
'85 Beren herinneren aan perfecte dolfijnen
Ron Rapoport
Oorspronkelijk gepubliceerd op 22 november 1985
Dit was voordat Mike Singletary met afschuw opkeek naar de mensen die Texas Stadium ontvluchtten toen de vernietiging van de Dallas Cowboys nog niet officieel was en riep: Ga niet weg! Ik wil getuigen!
Dit was voordat William Perry Walter Payton oppakte en hem naar de doellijn gooide alsof hij aan het oefenen was voor een dwergwerpwedstrijd.
Dit was voordat Jim McMahon geblesseerd raakte en Mike Ditka zachtaardig werd en Buddy Ryan een genie werd en de Bears de lievelingen van de Midway werden.
Dit was in 1972 toen de Miami Dolphins elke wedstrijd wonnen die ze speelden, inclusief de Super Bowl. Dit was een niveau van perfectie dat nooit eerder of daarna in de National Football League werd bereikt. Dit is wat de Bears nu proberen te doen.
Laat me je vertellen wat de overeenkomsten zijn tussen de dolfijnen toen en de beren nu, zegt Bob Griese als hij de telefoon opneemt. Een half uur later is hij net opgewarmd.
Griese, zo zal men zich herinneren, was de quarterback van die dolfijnen. Hij was tenminste een deel van de tijd. Voor meer dan de helft van de
seizoen, raakte hij geblesseerd, aan de zijlijn en kijken hoe Earl Morrall Miami naar de overwinning na de overwinning leidde.
Maar halverwege de AFC-kampioenschapswedstrijd kwam Griese van de bank en passeerde de dolfijnen de Super Bowl.
Twee weken later begon hij zijn eerste wedstrijd in 13 weken en Miami versloeg Washington met 14-7 om het seizoen af te sluiten met een 17-0 'record'.
Klinkt dit bekend in de oren? Het zou moeten en Griese weet precies hoe Jim McMahon zich voelt als hij Steve Fuller ziet spelen in plaats van hem en het team hoe dan ook overtuigend te winnen.
Iedereen is down als ze geblesseerd zijn, zegt Griese, die zijn enkel ontwrichtte in de vijfde wedstrijd van het seizoen 1972. Ik denk dat mijn houding was dat ik de rest van het seizoen niet zou spelen. Ik zou over drie maanden terug zijn. Maar mijn enkel was gezwollen en ik bewoog niet goed.
Dus Griese was net zo verrast als iedereen toen Miami-coach Don Shula hem vertelde dat hij aan de tweede helft begon, met de stand gelijk in de AFC-kampioenschapswedstrijd tegen Pittsburgh.
Ik wist het pas in de rust toen hij zei: 'Je gaat naar binnen', zegt Griese. Het was nogal een zet van hem. Maar dat deed hij het hele jaar - hij maakte de bewegingen die gemaakt moesten worden.
Shula deed nog een controversiële zet toen hij Griese uitkoos om de Super Bowl te starten boven de veteraan Morrall, die het zo lang zo goed had gedaan.
Het was op zijn zachtst gezegd interessant, zegt Griese over Shula's beslissing. Maar hij rechtvaardigde het door een touchdown-pass te gooien en de Dolphin-aanval uit te voeren alsof hij geen spel had gemist.
Achteraf denkt Griese dat de tijd die hij heeft gemist hem misschien heeft geholpen.
Natuurlijk had ik niet zoveel gegooid, zegt hij, maar ik was ook niet veel gestoten en gekneusd. Mijn arm was fris, mijn enkel was fris en mijn geest was fris.
Soms is het het beste om naar buiten te komen, aan de zijlijn te gaan zitten, jezelf op te frissen en je batterijen op te laden.
Wat de beren hiervan zouden moeten leren, meent Griese, is dat ze McMahon niet moeten haasten uit angst dat hij roestig zal zijn als hij terugkeert.
Je krijgt je timing de eerste game terug, zegt hij.
Je had het hele trainingskamp, het hele seizoen. In de praktijk kun je er veel van terugkrijgen. Eén wedstrijd en hij is klaar.
Maar het was niet alleen in hun quarterback-problemen dat de dolfijnen van 13 jaar geleden op de beren van vandaag leken.
De eerste overeenkomst - en in veel opzichten de belangrijkste - gaat terug tot voordat hun respectievelijke seizoenen begonnen.
Miami verloor de Super Bowl van 1972 van Dallas met 24-3 en Griese vergelijkt dit met de 23-0 nederlaag van de Bears tegen San Francisco in de NFC-kampioenschapswedstrijd van vorig seizoen. Om zo dichtbij te komen en de deur zo overtuigend te sluiten, kan een krachtige motivator zijn.
Na dat Super Bowl-verlies zaten we en dachten we dat alles wat we hadden bereikt voor niets was geweest, zegt Griese. We zijn verslagen en we
vond het niet leuk. Dus echt, ons seizoen begon het jaar ervoor met een verlies.
Wat de twee teams zelf betreft, het is moeilijk om het belang van hun verdediging over het hoofd te zien.
Net zoals Miami toen deed, vertrouwt Chicago vandaag in grote mate op een krachtige en intrigerende verdediging.
Bij de Dolphins was het de No Name-defensie - een groep spelers die, als je eenmaal voorbij Nick Buoniconti, Jake Scott en Dick Anderson was, geen echte sterren meer had. De Bears daarentegen hebben een willekeurig aantal Pro Bowl-kandidaten. Maar beide verdedigingen waren in hun tijd bij uitstek.
De Bears zijn wat flamboyanter, hebben een meer dominante stijl, zegt Griese. Ik denk niet dat de dolfijnen die stijl hadden. Ze waren meer ambachtelijk. Ze zouden blijven pluggen, blijven puffen en het voor elkaar krijgen. Ze waren niet opschepperig. En de Bears doen het met hun mensen voorop. Hun voorste zeven domineren het spel. Ik denk dat we meer balans hadden tussen de voorste zeven en de achterste vier.
Griese wijst op nog een overeenkomst tussen zijn dolfijnen en de beren van vandaag. De coaches zetten de juiste toon.
Shula wist heel goed wat er aan de hand was, zegt Griese, hij deed wat hij moest doen en zei wat er gezegd moest worden.
Hij beheerste de polsslag van het team. Zijn enige gedachte was om terug te gaan naar de Super Bowl en die te winnen.
Evenzo wijzen de Bears voortdurend op de ontspannen sfeer die Ditka op de trainingen heeft gecreëerd. Griese is er zeker van dat het circus rond Perry daar deel van uitmaakt.
Perry moet helpen ze los te maken, zegt Griese.
Ik weet zeker dat hij het niet doet omdat hij zo moest scoren, maar gewoon als afleiding, omdat het leuk is. Ik wed dat de spelers er naar uitkijken.
Bijna net zoveel als ze ernaar uitkijken om te proberen het record van de dolfijnen te evenaren.
Хуваах: